4/29/2017

Rozdział 16 - Druga twarz Manen cz. II


        

      Jack i Zając cofnęli się do tyłu, w obawie przed tym, czego właśnie byli świadkami. Nie wiedzieli, że prócz Mroka jest ktoś, kto potrafi tworzyć koszmarny piasek. Z przerażeniem obserwowali, jak Manen w całkowitym skupieniu, tka mroczną substancję. Ta połyskiwała i kusiła. Zachęcała, by podejść bliżej i jej dotknąć.

        Tworzenie koszmarnego piasku, w tym przypadku pyłu, było bardzo trudne i Mo doskonale o tym wiedziała. Nie robiła tego prawie wcale z paru powodów. Po pierwsze, jest to niebezpieczne, czarny pył to przeciwieństwo srebrnego. Ten, którym Mo posługuje się na co dzień, jest esencją z jej pozytywnych uczuć. Łatwiej kontroluje się te łagodne, spokojne emocje, niż te drugie, negatywne. Właśnie z takich rodzi się czarny pył. To kwintesencja zła, jakie drzemie w każdym żyjącym organizmie i dlatego tak trudno jest ją kontrolować. Gwiezdna musiała wspiąć się na wyżyny swojej własnej koncentracji i samokontroli, by nie dać ponieść się tej podstępnej sile. Czuła ją w sobie. Była świadoma tego, że jej głęboko skrywana uraza oraz nienawiść do Księcia Koszmarów są na tyle silne, żeby kiedyś w przyszłości przejąć nad nią panowanie. Na szczęście, jej dobra strona również jest potężna.

        Kiedy skończyła, w jej rękach, zamiast pięknie mieniącego się srebrzystego pyłu gwiazd, wirował czarniejszy od pasty do butów na twarzy Zająca, piasek. Na jej czole pojawiło się kilka kropli potu, które spłynęły po skroniach. Jej ramiona unosiły się ciężko do góry, a oddech stał jeszcze cięższy. Zmęczona dziewczyna otworzyła powoli oczy. Zamiast zielononiebieskiej barwy źrenice iskrzyły się groźnie srebrnym odcieniem. Chcąc jak najszybciej dokończyć to, co zamierzała, dmuchnęła mocno w pył, przez co ten poszybował ku Kosiowi. Mroczna energia owiała ciało Koszmara i wchłonęła się w niego. Senna mara, na początku zdezorientowana, przyjęła nową energię, która nie pochodziła od jej pana, lecz od gwiezdnej strażniczki. Energii było tak dużo, iż koń uniósł się w górę i przemienił. Czarna mgła, którą jeszcze kilka sekund temu był mizerny koszmarek, zamieniła się w pięknego, czarnego rumaka, z długą i falującą grzywą. Pełen gracji przeszedł kilka metrów jedną i w drugą stronę, rżąc uszczęśliwiony. Nadal pozostał mroczny, lecz nie wyglądał już jak szkielet biednego zwierzęcia. Cudowne, złote oczy lśniły, kryjąc w sobie wszystkie tajemnice świata. Z majestatycznością godną najprawdziwszych królów, przyhasał do Jacka, pokazując mu się w nowej odsłonie.

        Chłopak oniemiał. Koś nie przypominał już w ogóle dawnego siebie. Teraz był dostojnym, wspaniałym ogierem, którego nie powstydził by się żaden hodowca. Koszmar przybliżył się do Frosta, obszedł go na około i przytulił do niego. Zaraz jednak przygalopował do Mo, która z wyczerpania osunęła się na zieloną trawę, ciągle dysząc.

        Dziewczyna uśmiechnęła się blado do stworzenia, siedząc na miękkim, trawiastym dywanie. Koń położył się obok niej, dając się pogłaskać. Tak też Manen uczyniła. Ręką przejechała po aksamitnej grzywie, która powiewała lekko mimo, iż nie było wiatru.

           – Teraz lepiej, co? – rzekła do niego, a Koszmar kiwnął leciutko głową. – To się cieszę, ale teraz, jeśli możesz, pokaż mi, co się stało u Mroka, bo coś na pewno, skoro jesteś tak daleko od niego. Kto cię tu przyprowadził tak w ogóle? – Marszcząc brwi, spojrzała w kierunku strażników. Nadal nie potrafili wydusić z siebie słowa. Nie doczekawszy się od nich odpowiedzi, z powrotem spojrzała na Koszmara. Ten okazał się być bardziej rozmownym. Dzięki temu, że teraz miał w sobie cząstkę gwiezdnej mocy Manen, mogła się z nim porozumieć telepatycznie, jak z gwiazdami. Wstrzymała oddech, kiedy Koś za pomocą telepatii przekazał jej tą samą wiadomość, co kilka godzin wcześniej Jackowi. Z jednej strony ucieszyła się, ponieważ Mrok cierpiał. Tak dokładnie. Radowała się z czyjegoś cierpienia, ale z drugiej wiedziała, że to niewłaściwe. Ponad to, Pitch jest w niebezpieczeństwie. Siostry Ciemności obrały sobie za cel najpierw jego. Pytanie tylko, dlaczego? Po co zabrały się za wyeliminowanie Księcia Koszmarów, skoro on już i tak był poza wyścigiem o władzę? Sama o to zadbała kilka miesięcy temu... To wszystko jest jakieś dziwne. Idzie w dziwnym kierunku. O co im chodzi? Mo zastanowiła się nad tym. Żadne sensowne rozwiązanie nie przychodziło jej do głowy. Westchnęła skonsternowana, przygryzając jednocześnie dolną wargę. Kiedy to się stało? Spytała w myślach. Niecałe dwa dni temu., odpowiedział jej Koszmar. Byłeś przy tym? Kolejne pytanie padło w głowie blondynki, na które uzyskała szybką odpowiedź. Tak, ale nie widziałem nic oprócz cieni. To wyglądało tak, jakby to one go zaatakowały. Pan sprawiał wrażenie, jakby tego kogoś znał. Słowa Koszmara dały Mo wiele do myślenia. Dziewczyna uśmiechnęła się do stwora, pogłaskała w nagrodę za uchem. Nie czekając, aż jej siły się zregenerują, dźwignęła się do góry, by stanąć na nogi. Przyszło jej to z trudem, ale musiała wziąć się w garść. Czekało ją wiele pracy oraz nieplanowana wizyta u Księcia Koszmarów.

        – I bądź tu szczęśliwym, kiedy wokół same nieszczęścia... – Westchnęła pod nosem. – No dobrze, zrobimy tak. – Zwróciła się w stronę strażników, którzy nie wiedzieli, czy mają patrzeć na Mo czy na nowego Kosia. – Za godzinę widzimy się wszyscy na biegunie. Nie przewiduję żadnych wyjątków, co do braku obecności. Czy to jasne? – zwróciła się do nich, a ci pokiwali posłusznie głowami. – Doskonale.

        Jack opamiętał się jako tako i podszedł do Mo. Tym razem zebrał się na odwagę i spojrzał jej w oczy, bo przecież co takiego mogła mu zrobić? Obrazić? Stłuc?

        – Nie lepiej teraz wyruszyć do kryjówki Mroka? – spytał, jednocześnie pogładził Kosia po jego grzywie.

        – Nie. – Mo spojrzała na niego nieco przygaszonym wzrokiem. – Najpierw musimy ustalić pewne kwestie. Jak dotąd, obrona Amora była priorytetem, jednakże nie wiedzieć czemu, Siostry postanowiły zaatakować Pitcha. Szczerze ci powiem Matołku, że to się nie trzyma kupy. Byłam święcie przekonana, że najpierw ruszą na Qupida.

        – No, jak tam chcesz. – Jack wzruszył ramionami, starając się patrzeć na dziewczynę przed sobą tak, jak to robił do tej pory, ale nie potrafił. Wizje z dziennika zmieniły jego pogląd na niektóre kwestie. – North pewnie jest już u siebie, więc z nim nie będzie problemu. Gorzej z Piaskiem i Zębuszką, mogą być już w terenie.

        – Zębuszka jest u siebie, a wujek... – Mo zmarszczyła brwi. Patrzyła w jeden punkt przed sobą, miała skupioną minę, jakby nad czymś intensywnie myślała. – Wujek jest gdzieś nad Nigerią.

        – Skąd wiesz? – Białowłosy popatrzył na Mo zdumiony, bo przecież jak mogła wiedzieć takie rzeczy?

        – Gwiazdy, Jack, słyszą, widzą i wiedzą wszystko. Wystarczy zadać im odpowiednie pytanie, a otrzymasz upragnioną odpowiedź. – Uśmiech jakim obdarzyła strażnika zabawy sprawił, że temu aż zmiękły kolana. – Cóż... – Gwiezdna westchnęła, a w jej ręku pojawiły się jej nieodłączne okulary przeciwsłoneczne, które powoli założyła na nos. – Ja ściągnę resztę. Widzimy się na biegunie, Jack. – Przez szkła spojrzała na chłopaka. Wyglądała jak jedna z tych słynnych modelek, czy gwiazd filmowych, o których Jackowi opowiadał Jamie.

        Tymczasem Amor, w doskonałym nastroju, właśnie wpatrywał się w panoramę Paryża. W Australii, gdzie aktualnie przebywała Stellarum było osiem godzin do przodu, więc tu Qupido mógł cieszyć się późną, mroźną porą nocną. Od kiedy pocałował gwiezdną strażniczkę, nie czuł prawie złej energii. W zamian za to rozpierała go jego własna. Zakochał się w Mo już dobrych kilka dekad temu, aczkolwiek nie afiszował się z własnymi uczuciami co do niej. Wiedział, że Gwiezdny, by być z ziemianinem wiele ryzykuje, ale przecież miłość to największa i najsilniejsza z sił. Potęga, z jaką nie można wygrać, więc czemu im miałoby się nie udać? On kochał Mo całym sobą, do utraty tchu i wiedział, iż Gwiezdna również go kocha. Równie mocno, co on ją. Są sobie przeznaczeni, co do tego nie miał żadnych wątpliwości.

        – Nikt nas już nie rozdzieli, nie pozwolę na to. Za bardzo cię kocham... – Strażnik miłości oparł się o barierkę. Ze szczytu wierzy Eiffela, patrząc na wszystko z góry, czuł się niczym król.

        – Och, czy aby na pewno? – Męski, zarazem obcy głos sprawił, że Amor odwrócił się błyskawicznie. Jego oczy spotkały się z parą stalowoszarych, nic nie wyrażających oczu, utkwionym w jego osobie. – Długo czekałem, aż strażniczka gwiazd wreszcie się od ciebie oddali.

        – Kim jesteś i jak tu wszedłeś niezauważony?! – Amor nie czekał ani sekundy. W jego dłoniach pojawiły się dwa miecze, gotowe w każdej chwili do użycia.

        – To, kim jestem i jak tu się znalazłem nie jest istotne. – Młody mężczyzna, na oko około dwudziestu pięciu lat, uniósł przed siebie prawą rękę. Na jej powierzchni pojawiła się czarna mgła, z której zaczął wyłaniać się tego samego koloru miecz. Jego szara skóra niemal zlewała się w jedno z czarnym odzieniem i włosami. Chłopak ruszył do ataku na Amora, z szybkością dorównującej błyskawicy. Strażnik miłości parował wszystkie ataki, lecz z każdym kolejnym ciosem miał wrażenie, że widzi coraz gorzej, jakby wokół panujący mrok gęstniał z sekundy na sekundę. Po chwili Amor nie był w stanie dostrzec czubka własnego nosa. Wszystko działo się za szybko. Brunet nie wiedział, co się dzieje. W jednej chwili kontemplował sobie spokojnie, a w drugiej walczył o życie z jakimś dziwadłem. Jego przeciwnik musiał posłużyć się magią.

        – Poddaj się Qupido Amorze. Twój opór jest bez celowy. – Wyprany ze wszelkich emocji głos przytłoczył Amora jeszcze bardziej. Wydawało mu się, że dźwięki dochodzą z każdej strony, nie mógł zlokalizować gdzie dokładnie znajduje się jego przeciwnik. Stał się bezbronnym mimo dzielnie trzymanej broni. Nagle Amor wpadł na pewien pomysł. Uniósł zaciśnięta pięść na wysokość głowy, a przynajmniej tak mu się zdawało, po czym ją podpalił. Czerwono pomarańczowe języki ognia pokryły skórę jego dłoni, nie robiąc mu najmniejszej krzywdy, jednakże nawet to nie dało broniącemu się Qupido pożądanych efektów. Mrok jakby nie przepuszczał światła. Zupełnie, jak gdyby był namacalny. Amor czuł zimno pochodzące od ciemności. Oblepiała jego ciało, przylegała do nagiej skóry. Była po prostu lodowata. Po plecach bruneta przebiegł dreszcz. Choć starał się zachować spokój, to w jego sercu zaczęła rosnąć panika. Co robić, co robić?, myślał gorączkowo, jednak jak na złość nic nie przychodziło mu do głowy.

        – Z cieniem nie wygrasz, nie masz szans. – Słowa przeciwnika sprawiły, że Amor zaklął pod nosem.

        – Kim jesteś?! Pokaż się, tchórzu! – Rozglądając się dookoła, wśród nieprzeniknionej ciemności, Amor nie był w stanie dostrzec nic. Absolutnie nic. – Jestem cieniem. – Tylko tyle powiedział mu nieznajomy, przed tym, jak ogłuszył Amora uderzeniem w tył głowy, pozbawiając go przytomności.

        Na biegunie, jak zarządziła Manen, znaleźli się już wszyscy. Piasek, jak to on uciął sobie drzemkę w kącie owalnej sali. Zając i Mikołaj sprzeczali się o to, które ze świąt jest ważniejsze. Od wieków trwająca wojna między nimi na ten temat, ani na chwilę nie ustawała. Manen stała z boku i śmiała się, przyglądając przekomarzającej się parze. Obok niej fruwała sobie beztrosko Zębuszka, wydająca polecenia swoim małym podwładnym.

        – No proszę, proszę... W końcu mała Sidney pozbywała się tego trzonowca. O! O! A spójrzcie na to! Josh, ten z Teksasu nie z Tennessee, wreszcie wbił sobie górną dwójkę kijem hokejowym... – Ząbek trajkotała na okrągło o zębach. Mo to nie przeszkadzało. Strażnik czasu stał przy niej i tak jak ona wpatrywał się w wesołą gromadkę, tyle że z dezaprobatą. Jack polazł gdzieś, tłumacząc się, że ma coś pilnego do zrobienia, i że wróci za pięć minut, co w jego przypadku oznaczało przynajmniej godzinę nieobecności.

        – Co się ostatnio z nimi dzieje? Powariowali czy jak? I co ten Zając ma na twarzy?! – Czas, jak przystało na starego pierdziela, narzekał na wszystkich i na wszystko. Mo spojrzała na niego zza swoich ciemnych okularów. Opierała się niedbale o filar, mając skrzyżowane ramiona na piersiach.

        – Och, daj już spokój z tym zrzędzeniem. – Mo przewróciła oczami. Nie chciała słuchać narzekań swojego opiekuna. Była w wyśmienitym nastroju, co doskonale odzwierciedlała jej aura, a to wydało się podejrzane Staremu Prykowi.

        – A ty coś, taka radosna, co? Wręcz rozanielona, hmm? – Tym razem to Czas złożył ramiona na piersi i popatrzył podejrzliwie na dziewczynę.

        – A tak po prostu. – Mo machnęła lekceważąco ręką, jednak Czas nie dał się zbyć tak łatwo.

        – Pokaż mi swoje oczy, dziecko – nakazał Gwiezdnej, przez co ta parsknęła śmiechem. – Pokazuj, ale już!

    – Weź się... – Mo oddaliła się od strażnika czasu. Była w półkroku, kiedy jej serce przeszyło przeraźliwe ukłucie zimna. Gwiezdna aż zgięła się w pół, tracąc na chwilę oddech. Jej prawa dłoń powędrowała do serca, które właśnie zamarło. To było straszne. Po prostu straszne. Mo poczuła, jakby coś w niej pękło. Umarło. Coś się stało. Coś bardzo złego. Wiedziała o tym, wręcz była przekonana.

        – Co się stało, Manen? – Do trzęsącej się Gwiezdnej podszedł zaalarmowany Czas. Reszta, jak na zawołanie, zaprzestała własnych czynności. Nawet Piasek się zbudził. Po kilku minutach do sali głównej wszedł Jack. Widząc dziwne zachowanie przyjaciół, przystanął w miejscu.

        – A tu co się dzieje? – spytał duch zimy.

        Nie uzyskał odpowiedzi. Tymczasem Czas skorzystał z szansy i szybko zdjął z nosa Mo okulary. Od razu rzuciła mu się ich ożywiona barwa. Taką samą miała, gdy Mim jeszcze żył. Światło w oczach Gwiezdnego gaśnie, gdy jego serce zostanie złamane. Serce Mo zostało właśnie złamane, gdy patrzyła jak Lunar oddał za nią życie. Jej siła i wewnętrzne światło zgasły na zawsze. Jedynie nowa miłość, więź na tyle silna, by dorównać tej poprzedniej, utraconej, może przywrócić Gwiezdnemu wewnętrzny blask. Czas patrzył w oczy blondynki, nie dowierzając. W życiu nie przypuszczał, że znajdzie się ktoś, kto stanie się równie ważny dla Mo, co jej brat.

        – Coś ty zrobiła? – Pytanie, które zabrzmiało jak oskarżenie usłyszeli wszyscy obecni. Mo uciekła spojrzeniem w bok, tym razem natrafiła na pytający wzrok Frosta.

        – Zabrali Amora. – Te dwa słowa wyszły z jej ust. A zaraz po nich, po policzku Mo spłynęła samotna łza.

        Irytujący, powtarzający się dźwięk zbudził strażnika miłości. Głowa bolała go tak bardzo, że samo ruszanie powiekami sprawiało mu jeszcze więcej cierpienia. Jedyne, co był w stanie z siebie wydusić, to syk, kiedy próbował się poruszyć. Coś był bardzo mocno nie tak. Po pierwsze, mimo iż udało mu się w końcu otworzyć oczy, to wokół ciągle nic nie widział. Gęsty mrok królował tam, gdzie się obecnie znajdował. Jednakże, ze stuprocentową pewnością mógł stwierdzić, iż nie jest to szczyt wieży Eiffela w jego ukochanym Paryżu. Zimno, jakie wprawiało jego ciało w ciągłe drżenie fundowało mu odczucia, jakby zamarzał od środka. Minęła dobra chwila, nim do Amora doszło, co się stało. Paryż. Noc. Nieznajomy. Walka. Mrok... i koniec. Projekcja w jego obolałej głowie dobiegła końca. Gdy jego oczy jako tako przyzwyczaiły się już do ciemności, doszedł do wniosku, że musi znajdować się w jakiejś jaskimi. To właśnie dźwięk kapania wody wybudził go. Poza tym temperatura tam panująca oraz wilgoć nie spodobały się Amorowi. Było mu tak zimno, że jego zęby uderzały o siebie, wydając charakterystyczne dzwonienie. Czuł, że jego ubrania są całe przemoczone, zaś tępy ból nie opuszczał jego unieruchomionego ciała. Na koniec zdał sobie sprawę, że jest związany. Jego zziębnięte i trzęsące się ręce miał mocno ściśnięte czymś ostrym, co boleśnie wpijało mu się w skórę. Za plecami wyczuł coś twardego, podobnego do skały. Tak, właśnie zdał sobie sprawę, że został pojmany i uwięziony. W miejscu, gdzie inni, zwłaszcza Mo tak szybko go nie znajdą.

        – Widzę, że w końcu się ocknąłeś...

     Ten głos... Amor uniósł nieznacznie spojrzenie. Przed nim, chyba, gdyż Amor ciągle miał problem z widzeniem, na skale siedział ten sam młody mężczyzna, co go zaatakował. W Qupido aż się zagotowało. Jego magia, mimo wyczerpania sprawiła, że na około chłopaka pojawił się ogień, jednak jak szybko się pojawił, tak też zniknął. I to za sprawą więzów na jego dłoniach. Te zacisnęły się jeszcze mocniej, fundując Amorowi kolejną dawkę bólu.

        – Ty ciągle masz siłę walczyć? – Nieznajomy pokręcił głową nie dowierzając, jednak opanował się szybko i na powrót przywołał na swą szarą twarz maskę obojętności. – Z resztą, i tak ci to nic nie da. Za każdym razem, jak będziesz próbował jakiś sztuczek, specjalne więzy będą zadawać ci ból i osłabiać cię. Cichy śmiech Amora sprawił, że czarnowłosy chłopak zmarszczył brwi. Qupido uniósł dumnie czoło i rzucił szatynowi kpiące spojrzenie.

        – Może i nic mi nie da, ale nie mam najmniejszego zamiaru siedzieć tu i czekać na nie wiadomo co. Ślubowałem walkę do samego końca. – Słowa Amora były szczere i płynące prosto z jego serca, jednak tym razem to nieznajomy zaśmiał się pod nosem. Z tą różnicą, iż jego śmiech nie miał w sobie ani grama radości.

        – Ja też kiedyś ślubowałem i zobacz jak skończyłem. – Słowa obcego mężczyzny dały Amorowi do myślenia. Jego pytające spojrzenie zostało wychwycone, natomiast szatyn ani myślał powiedzieć coś więcej. Zniknął w czarnej mgle, która sama się po kilku sekundach rozmyła. Zostawił Amora samego z pytaniami i rosnącymi obawami. Strażnik miłości doskonale zdawał sobie sprawę z tego, w jak beznadziejnej sytuacji się znajduje. Najgorsze było jednak to, że to wszystko ma na celu do doprowadzenia śmierci jego ukochanej gwiazdki.

        – Manen... – szepnął do samego siebie. Z jego oczu, po spoconej twarzy, spłynęło kilka słonych łez. – Nie daj się im.

        Dwa serca, które właśnie odnalazły do siebie klucze, które otworzyły się na siebie, stoją u progu największej próby. Czy przejdą ją? Czy wspólnie dadzą radę odszukać się w ciemności, która zrobi wszystko co w jej mocy, by im to uniemożliwić? Droga będzie trudna, kręta i wyboista. Za każdym zakrętem czeka pułapka.

        Droga do szczęścia nigdy nie jest łatwa. Światło, aby lśnić potrzebuje mroku, zaś mrok by istnieć, potrzebuje światła. Ta zasada nigdy się nie zmieni. Zasady gry pozostają niezmienne od samego początku wszechświata. Tak było, jest i będzie. Przeznaczenie posługuje się światłem i mrokiem w taki sposób, by każdy kroczył swoją ścieżką, jak to zostało zadecydowane dawno temu. Od Przeznaczenia nie da się uciec. Nie można, jednakże... Można je zmienić. Siła serca i ducha, razem połączone w jedno, mogą dokonać nawet niemożliwego...


 

__________________________________________________________


        Rozdział sprawdzony, poprawiony i dopieszczony, na tyle, bym ja była z niego zadowolona. Jest to jeden z krótszych rozdziałów. Mam nadzieję, że nikomu to nie przeszkadza :D. Za zbetowanie należą się brawa Sovbedlly. Polecam ją innym autorom, szukającym bety dla siebie.        Do zobaczenia, Żaby! Miłej majówki!!!Wasza Moonlight :*

5 komentarzy:

  1. Ha! jak nigdy pierwsza! Nadrobiłam wszystko, i mam nadzieję że teraz będę na bieżąco ze wszystkim :D Rozdział wyszedł ci cudownie jak zawsze. Opisy mnie zwaliły z nóg. Jednak bardzo króciutki nad czym ubolewam, jednak mam nadzieje że kolejny pojawi się niedługo! Buźka

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Och, witaj moja droga, witaj... Wiem, że rozdziały są coraz krótsze, w sumie to specjalnie to robię, by móc dodawać je częściej. Jednak nawet ten plan mi nie wyszedł, ponieważ poległam na całej linii, jak widać z resztą...
      Pracuję na kolejnym rozdziałem, mam już napisaną część, jednak to za mało na publikację. Ja sama ubolewam nad swoją nieudolnością.
      Obiecuję, że jak tylko uwinę się z obecną sesją, biorę się za robotę na tym blogu..
      A tak z innej beczki. Zapraszam cię na:
      http://smoczyjezdzcyfantasy.blogspot.com/
      Tam publikuję razem z innymi osobami takie króciutkie opka, wymyślamy własne historię. Wcielam się w przez siebie wymyślone postaci. Typowe fantasy. Świetna zabawa! Zapraszam, niekoniecznie do dołączenia, ale do odwiedzenia, poczytania... Jest tego trochę. :D
      Dziękuję za komentarz. Ostatnio mój blog odnotowuje spadek popularności, co, nie ukrywam, podcięło nieco poje skrzydła. Oby to było tylko przejściowe..
      Do usłyszenia znowu..,

      Moon.

      Usuń
  2. Okej kochana, w końcu udało mi się nadrobić (dzięki ci za krótszy rozdział)
    Masz na prawdę wspaniały styl, aż jest mi głupio, że przez tyle czasu nie mogłam usiąść do czytania ;.;
    Czekam na następny!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj tam, ja ciągle ćwiczę. Szukam drogi dla siebie.. Mam tyle pomysłów, na nowe historie, nowe blogi.. Jest tego cała masa, ale chęci brakuje, weny...
      Postaram się przebrnąć przez moją prywatną wojnę z uczelnią ( czyt. SESJĄ ) i wracam na bloga z nowym rozdziałem :P

      Usuń
  3. Witaj.
    Widniejesz na drugim miejscu w mojej kolejce na wspolnymi-silami.blogspot.com, ale post nie pojawił się już bardzo długo. Czy nadal chcesz oceny? Nie chciałabym pisać w eter.
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń

Obserwatorzy